Willibrordus Petrus Josephus van Paassen
Beste Wim,
Vandaag neemt je afscheid als pastoraal werker, want je gaat met pensioen. In de Eucharistieviering hebben we erbij stil gestaan dat het de laatste keer is, dat je hier in functie staat.
Bij een markant moment als een pensionering is het goed om terug te kijken; terug te kijken op een aantal momenten in je leven, die voor jou belangrijk zijn geweest; die momenten nog eens aan je voorbij te laten gaan. Ik zal er een aantal noemen, maar jij weet er zelf nog veel meer. Laat ook deze ook door je heen gaan.
Jouw pensionering betekent ook een nieuw begin; op weg naar het onbekende. Maar ook een voortzetting van je weg door het leven. Want je blijft onderweg; zoals je het zelf ziet: onderweg in vertrouwen.
Op 30 maart 1950 werd je in het landelijke Schipluiden geboren, waar je dicht bij de natuur leefde. Het agrarische leven heb je van dichtbij meegemaakt.
Je mocht opgroeien in een Katholiek gezin, waar het geloof in God er heel vanzelfsprekend was en voor jou een grote rol speelde. Dicht bij de natuur en ook dicht bij God, zo heb je dat beleefd. Je hebt het geloof als bescherming en als een zegen leren ervaren.
Je hebt je MULO-diploma in Delft gehaald en bent gaan studeren voor onderwijzer. Ja, zo heette die functie toen. Je hebt de akte van bekwaamheid verworven als volledig bevoegd onderwijzer. Dat was op 16 juni 1971. Je bent gaan werken als onderwijzer in Den Hoorn tot en met juli 1976.
En je hebt de jaren zestig en zeventig meegemaakt, waarin veel in de kerk veranderde. Sommige rituelen verdwenen en er kwamen andere vormen en een andere beleving voor in de plaats. Maar die veranderingen weerhielden je er niet van om theologie te gaan studeren. Je wilde meer met je geloof. Je had een roeping; een roeping om tot zegen voor anderen te zijn, vanuit je diepe geloof in God, onze drie-ene God.
Je ging theologie studeren en rondde deze opleiding af op 24 juni 1982. Je was toen 32 jaar.
Je volgde je roeping, je kreeg een zending en je ging werken als pastoraal werker. Bijna 33 jaar heb je deze functie in de kerk vervuld. Een lange en mooie periode, waarin je veel hebt zien veranderen en waarbinnen je een eigen ontwikkeling hebt doorgemaakt. Je bent de mens geworden, die je nu bent.
Je houdt er niet van om alleen te werken. Altijd heb je met anderen willen werken en daarbij anderen de ruimte gelaten. Aan het werken met anderen, er voor anderen zijn, daaruit heb je een belangrijke motivatie geput om te gaan op Gods weg; steeds onderweg in vertrouwen. Vertrouwen in God, vertrouwen in de mensen om je heen, maar vooral ook vertrouwen in jezelf. Het vertrouwen dat je voor de mensen om je heen een zegen kan zijn; hen kan voorgaan in geloof en hen kan bijstaan met hun levensvragen. Steeds onderweg in vertrouwen.
In Alphen aan den Rijn ben je gestart op 1 september 1982. 12 jaar heb je daar gewerkt. In je laatste jaar in Alphen heb je bijzondere projecten met jongeren gedaan.
Je bent op 1 september 2003 overgestapt naar de parochie St. Bonaventura in Woerden. Daar heb je ruim 9 jaar gewerkt. Toen kwam je naar de IPV, onze IPV in Rotterdam-Oost en Capelle aan den IJssel.
Nou, dat hebben we geweten. Je had een bijzondere start bij ons. Al vrij snel viel je met arm en al door een ruit heen. Heftig bloedend ben je naar de eerste hulp gebracht. Het IJsselland ziekenhuis kende je al snel van binnen.
Later kwamen daar Nieuwerkerk en Krimpen aan den IJssel bij de IPV. Je werkgebied werd uitgebreid. Je hebt dat allemaal meegemaakt. Twaalf en een half jaar heb je je beste krachten gegeven aan de IPV. In die periode heb je veel gedaan. En zoals het altijd gaat: het ene lukte wel en het andere niet. Dat hoort erbij. Maar de balans slaat naar de goede kant uit. Je mag trots zijn op wat je voor elkaar hebt gekregen; wie je hebt mogen zijn voor ons.
Wim, ik heb je leren kennen als een mens die niet op de voorgrond hoeft te staan. Een bescheiden mens, die in alle rust het goede doet. Op de achtergrond ben je mensen nabij, heel nabij. Daarin ligt je grote kracht: mensen nabij zijn; mensen steunen die dat nodig hebben. Is dat niet waardevol!
Je hebt de gave van het woord. We hebben zojuist jouw verkondiging gehoord. Velen herinneren zich de wijze waarop je er stond tijdens de uitvaart van Martin Elshout. Geweldig.
En ja, je bent precies, heel precies.
Bij het werken met anderen, dat je zo graag doet, probeer je te verbinden; mensen te verbinden. En als dat goed lukt, dan ben jij tevreden. Daar geniet je van.
Alles bij elkaar heb een mooi werkzaam leven; houd dat vast; een periode om trots op te zijn. Pastoraal werker zijn, is niet zo maar een beroep. Het is een beroep met een roeping. Je zit er met je gevoel in.
Zoals het op jouw uitnodiging voor deze dag treffend is verwoord: Onderweg in vertrouwen. Zo is je weg gegaan en zo zal je weg verder gaan. Want er komt nog een mooie periode aan; een nieuwe levensfase. Ook dan mag God met je mee gaan, jou inspireren en kracht geven.
Bij een afscheid horen cadeaus.
Over enige tijd ga je naar Brazilië. In dat land steun jij een project van pater Gabriël. Hij woont en werkt in Brazilië en zet zich in voor jeugd en jongeren en hun toekomst. Als afscheidscadeau geven we jou een financiële bijdrage om je reis naar Brazilië te bekostigen en het project nog meer te kunnen steunen. Het geld is bijeen gebracht door parochianen uit alle IPV-kerken. We wensen jou een goede en vruchtbare tijd in Brazilië.
Daarnaast hebben we een kunstwerk voor jou, gemaakt door Conny Ammerlaan. Het is een rugzak. De maakster heeft er een passende tekst bij geschreven:
Ieder mens draagt in zijn leven zijn eigen rugzak met zich mee waar men het liefst mooie momenten in stopt. Soms raakt hij licht beschadigd. Maar we lopen stevig door en komen vanzelf op een open plek in het bos waar de zon weer op ons schijnt. Daar verschijnt vanzelf op onze rugzak weer een gouden gloed.
Wim, ook jij maakt tijdens jouw reis door het leven van alles mee. Jouw afscheid is een belangrijke halte, een markant moment op die reis door het leven. Je sluit iets af, maar tegelijk ben je op weg naar iets nieuws. Je gaat verder op je weg. Daarbij kun je een rugzak goed gebruiken.
Wim, ik wens je nog een hele mooie reis door het leven. En ik vertrouw erop, dat God met je mee gaat. Je bent immers onderweg in vertrouwen. En ik wens je toe, dat je op jouw reis nog velen tot zegen mag zijn.
Frans Martens
Voorzitter IPV