Inspiratie festival op Terschelling .
Met Hemelsbreed en de OHC o.l.v. Willem Blonk en begeleid door Hans de Jong en Tim van Ooijen.
Duisternis lag over de oervloed, maar Gods geest zweefde over het water.
De veerboot kwam in de loeiende wind alleen met hulp van een duwboot los van de kade.
Op het buitendek kon je tegen de storm op tornen, werd je zo nu en dan door een forse regen getroffen, maar was er boven de donkere zee met witte koppen, ook een prachtig hemels schouwspel.
Onder volumineuze witte wolken hingen zwartgrijze flarden, die voor waterrijke afwisseling zorgden en zo nu en dan verscheen aarzelend de regenboog, waarna de zon weer even haar lichtbanen over de zee trok.
In de slotviering in de Westerkerk werd dat omgeven zijn door de Geest verhalend en zingend doorgegeven. Soms als de wind, soms als de vogel duif. In de opening van het festival zagen we de beweging door de geest dansend in gang gezet, en hoorden we instrumenten die wind en regen tot klinken brachten.
De wind, wij zien hem niet, een briesje of een storm die alle rust verstoord.
De Geest, wij zien haar niet, toch horen we haar stem die goede woorden spreekt als ik verdrietig ben
Wees gezegend, waar je ook heen gaat zongen we elkaar toe aan het eind van de openingsviering, terwijl we elkaar als zangers en naar buiten lopende kerkgangers in de ogen keken. Een menselijk begin.
Heel praktisch fietsten we daarna naar de caravans, die Nienke voor een deel van ons geregeld had, om bagage te lossen. Over het hele eiland waren zeer verschillende workshops en voorstellingen rond het thema inspiratie. Naast de repetities en de optredens was het wat proppen om een in tijd passende workshop te vinden, maar het eiland Terschelling werd als ‘groene kathedraal’ ook als inspiratie gezien, waar je eindeloos van kon genieten!
Tijdens het vrijdagavond koorconcert kregen we zo nu en dan spontaan applaus als mensen geraakt waren en dan voel je dat je iets waardevols met elkaar hebt overgebracht. Om in de sfeer te blijven ( en uit te blazen) gingen de uitvoerenden daarna met elkaar eten bij Storm. Voor de route in het duister terug naar de slaapplekken volgden we de achterlichten van Nienke en Gerard, die deeltijd-eilanders zijn.
Ze waren zo zorgzaam om niet vlak langs de Waddenzee te fietsen met de zangers voor wie nachtdonker Terschelling onbekend was.
Gesterkt door een heerlijk ontbijt (op de camping bij haardvuur en kaarslicht) werd er op zaterdag in de workshop ‘meerstemmig zingen’ samen met festivalgangers gezongen. Het enthousiasme van Willem en de adhoc-zangers, die zelf de liederen uit het liedboek aandroegen, was heerlijk. Mensen waren ook onder de indruk van de parate kennis van zoveel liederen bij Willem en Hans. Hemelsbreed had nog een apart concert: Pop in de kerk. Anderen reden het eiland over naar de verschillende workshops.
Nadat ik naar de wijze van Meester Eckhart inspirerend ontspannen was geraakt, ben ik de Groene Kathedraal ingefietst. De Waddenzee met de geluiden van wulp, kluut en voor mijn oog onzichtbare vogels. Het eindeloze strand van de Noordzee, met honderden meeuwen en dravende strandlopertjes. De verspreid lopende mensen, die duidelijk genieten . En het zonlicht dat weerkaatst in witte golvenkoppen en uitlopend water.
Dennenbossen op Terschellinger wijze ooit aangeplant, loofbossen, duinen met heide, wuivende grassen, duinmeertjes, drukke fietspaden en eindeloze stilte.
Op de verschillende overnachtingsplekken werd vroeg op zondag van het ontbijt genoten, zodat we er weer tegen konden. En daarna was het tijd om voor de slotviering te repeteren. Dan twijfel je na zoveel muziek of je wel een mooie uitvoering kunt bereiken. Maar onder de strenge en gedreven leiding van Willem zongen we op onze toppen! En we werden meegenomen in de teksten en rituelen.
Hierheen, Adem, steek mij aan. Even rusten.
Stuur mij uit jou verste verte voor tobbers en zwoegers,
voor Golven licht krampachtigen: een verademing ben je
En wat te denken van het lied over Noach met een eindeloze rij dieren die allemaal onderdak vonden in de ark. Dan doe je als mens toch een stapje terug: om zoveel levende wezens gaat het in de ernstige zorgen om het klimaat.
Het werd tijd om afscheid te nemen. De één bleef wat nachtjes, de ander reisde af op een zonovergoten boot onder een stralend blauwe hemel. Nienke, onze reisleidster kwam nog even bij van onze vele vragen. En Hennie, afgevaardigde van de Ommoordse fanclub en eveneens half-eilander kon nog even genieten van haar familie.
Anneke Zuidervaart