Behalve asperges teelde mijn vader ook allerlei groenten en fruit en in deze tijd van het jaar waren we ook druk met de aardbeienpluk. Daar moesten we ook erg vroeg voor opstaan . De velden waren vaak nog wit en koud van de dauw en dat was voor onze kinderhanden heel best onaangenaam. Mijn vader dacht bovendien dat ik de zaak saboteerde omdat ik meer groene dan rode vruchten in mijn mandje had. Pas toen er jaren later bij een keuring kleurenblindheid werd opgemerkt geloofde mijn vader in mijn onschuld, maar intussen had hij me wel bestraft voor een ander karweitje in de vroege ochtenden.

Een tweede voorval met de aardbeien deed zich voor toen ik op een zaterdag met mijn zwangere vrouw in Pa’s tuinen rondwandelde. In een van de aardbeienvelden zag ik een prachtige grote rode vrucht hangen, die ik meteen voor haar heb geplukt. Een mooie vrucht voor een gezonde vrucht, dacht ik. Mijn Pa had dat mooie exemplaar echter al eerder gezien, want toen ik ’s-Zondags op de koffie kwam vroeg hij of ik die mooie zomerkoning had ingepikt. Toen hoorde ik pas, dat hij elk jaar de eerste mooie aardbei reserveerde voor mijn moeder, waarmee hij circa 28 jaar getrouwd was. Dat is ook liefde!

Het lijkt me heel toepasselijk om dit verhaaltje af te sluiten met een gedicht van de al eerder genoemde woordkunstenaar Paul Asselbergs uit Bergen op Zoom.

Jan Nuijten

De Verliefde Aardbei

’t Was op ’n mooie dag in mei,
de lucht was hemelsblauw,
dat jij heel zacht tegen me zei:
“M’n schat, ik hou van jou”.

Ik wist echt niet hoe ik ’t had,
was danig uit m’n doen.
Nooit eerder noemde jij mij “schat”.
Ik was nog veel te groen.

Toen kuste jij mij op m’n mond,
ik moest er flink van blozen.
Jouw rode wangen, zo mooi rond
waren zachter dan frambozen.

Ik had het heel erg naar m’n zin
met jou als zomerkoning.
Jij vroeg mij als jouw Koningin.
We vierden onze kroning.

Het liefst was ik met jou alleen
om lekker lang te vrijen.
Met al die pottenkijkers om ons heen
lukt dat niet goed daar bij je.

Maar opeens gebeurde er wat.
Ik hoorde jou hard wenen
en voor ik het in de gaten had
was jij ineens verdwenen.

Tóch begrijp ik het niet goed,
dat dat plukken zo maar mag.
Waarom nou, want we zijn toch zoet.
Pluk gewoon de dag!