ONZE VADER 7.
Gerrit Toussaint: meditatie in stiltecentrum Nieuwe Open Hof op 13 april 2011.
Vergeef ons onze schuld, zoals ook wij aan anderen hun schuld vergeven. (Oec.: Vergeef ons onze schulden zoals wij onze schuldenaars vergeven. )
Wij zijn geen evenwaardige partij tegenover God. Wij zijn schepselen, dienaar, slaaf, zonen, dochters. Als Jezus spreekt over ‘schuld’ tegenover God waar kunnen we dan aan denken? Dat we totaal tot in de grond bedorven en zondig zijn? Door erfzonde aangetast? We moeten voorzichtig zijn met het gebruik van (te) grote woorden. Er bestaat geen code van zonden tegenover God waarop we kunnen afchecken hoe het staat met onze schulden.
– We kennen wel de ‘tien geboden’: Ik ben de Heer uw God, geen misbruik van zijn Naam, de Dag des Heren, eer je vader en je moeder, geen doodslag, geen echtbreuk enz…
– Maar er is een ‘méér’ dat niet in voorschriften of geboden is te vangen. We horen dat in Jezus’ antwoord aan de schriftgeleerde: ‘ Het eerste gebod is dit: Luister, Israël, de Heer onze God is de enige Heer; u zult de Heer uw God liefhebben met heel uw hart en met heel uw ziel, met heel uw verstand en met heel uw kracht. Het tweede is dit: u zult uw naaste liefhebben als uzelf.’(Mc. 12, 29-)
– Jezus attendeert ons op een totale keren tot God, om de weg naar Hem toe te gaan. Onze schuld zal dus voor een groot deel bestaan in tekort schieten tov. God in de liefde van hart en ziel, verstand en krachten; tov. van onze naasten en onszelf.
– We hebben de neiging om onszelf te willen rechtvaardigen door Jezus’ woorden af te zwakken en onszelf te rechtvaardigen. Maar is het niet eerlijker om te erkennen hoe onze bewuste relatie tot God is; onze keuze voor Hem?
Jezus geeft onszelf een hint in zijn verhaal over de farizeeër en de tollenaar: ‘de tollenaar blijft in de tempel op een afstand staan, durfde zelfs zijn ogen niet naar de hemel op te slaan…hij zei: ‘” O, God wees mij zondaar genadig!” Wat zegt Jezus: ‘deze man ging gerechtvaardigd naar huis.’
Er zit een spanning in dit onzevader-vers. Van de ene kant gaat het over onze schulden, ons tekortschieten tov. God maar anderzijds zegt Jezus ons te bidden: ‘Onze Vader’! Als ‘schuldenaars’ mogen we zeggen ‘Onze Vader’. Schept dit niet de ruimte, de uitnodiging zelfs om telkens opnieuw de weg naar God onze Vader te gaan, in de verwachting dat hij ons vergeeft? Ondanks alles blijft de band tussen de Vader en ons/mij!
= Heb ik de ommekeer naar God gemaakt? Ben ik bekeerd? Op de goede weg?
= Zou je kunnen denken, dat wij het Onze Vader niet serieus genoeg nemen en daardoor ook geen uitstraling hebben (ook als kerk) naar andere mensen?
= Als jij het Onzevader bidt wat roept deze bede dan in je op?
Illustratie uit Paternoster 1966 van Salvador Dali
Gerrit Toussaint is emeritus pastor van Open Hof 
Deze bede van het Onze Vader bevestigd voor mij dat het bidden van het Onze Vader, sinds het moment dat alle heilsfeiten door Jezus zijn bekrachtigd, achterhaald is. Bidden dat God ons vergeeft op voorwaarde dat wij anderen ook vergeven, is gebaseerd op het principe van het oude verbond. Eerst moeten wij iets doen, daarna kan God pas iets doen. Paulus draait deze bede dan ook om in een opdracht: Vergeef elkander, zoals God u vergeven heeft! (zie Col.3:13 en Ef.4:32). Direct na het onze Vader in Mat.6 onderstreept Jezus het nog eens (vs.15): “maar indien gij de mensen niet vergeeft, zal ook uw Vader uw overtredingen niet vergeven.”. Reden genoeg om dit gebed niet meer te bidden, maar God te danken voor het feit dat al mijn zonden vergeven zijn en danken dat Hij mij hiermee de kracht geeft om ook anderen te vergeven.
Beste Overduin (m of vr) bedankt voor uw reactie. Ik ben het eens met u dat de vader de eerste is om te vergeven. In het Grieks lees ik echter ‘vergeef ons onze schuld zoals ook wij onze schuldenaars vergeven hebben.’ Ik denk dat het niet gaat om het belang van ‘ónze’rol te accentueren, maar onze ‘verantwoordelijkheid’. En zo kan ik het Onze Vader blijven bidden. Ik moet er niet aan denken, dat het Onze Vader geschrapt
zou worden.