Zondag, 23 september.

Zo Anja,

ik zie op de klok dat we over precies 7 dagen alweer bezig zijn met het opruimen van de zaal na het concert. Ik zie ons nog, op startdag, snuffelen in de nieuwe muziek. De tijd vliegt voorbij.

Na twee avonden repetitie, één avond een concert en één studiedag was ik vandaag helemaal brak (zoals dat tegenwoordig heet) en waanzinnig jaloers op mensen die geen muziek in hun hoofd horen.

Echt waar, er schijnen mensen te zijn die in hun hoofd altijd stilte hebben. Onbegrijpelijk, maar vandaag had ik graag met ze willen ruilen. “Ik grif op hem de naam van mijn God” blijft maar door mijn hoofd zoemen. De eerste regel schiet me nu niet te binnen maar de tweede hoor ik steeds. Gelukkig weet ik wat helpt. Het stuk doorzingen tot het eind. Maar nu nog gaan zingen……..? Misschien helpt even doorlezen ook.

Over je vraag onderaan van de vorige brief. Publiek. Het is raar, wij kunnen genieten zonder publiek maar omgekeerd is dat veel moeilijker. Ik zie het al voor me. Een zaal vol mensen en geen muziekanten. Gister op de studiedag (voor het concert in oktober, kom je ook?) hebben we ons ook bezig gehouden met het onderwerp “How to bow”, zoals ik dat dan maar even noem. Leuk om te horen over de band tussen “ons” en het publiek. Wij doen ons best om de muziek mooi te laten klinken en publiek klapt om hun waardering te laten horen. Wanneer buigt de dirigent, hoe vaak? Hoe buig je als koor en hoe diep? Het was leuk om op deze manier met denkbeeldig publiek bezig te zijn. Eerst volgende keer voel ik me niet meer ongemakkelijk met applaus. Wij gaan gewoon zingen, leveren een mooi cadeau af en als het publiek daarvoor wil bedanken kijken wij elkaar even aan en genieten dan van het applaus.

Voor woensdag ga ik nog eens even goed kijken naar de “niet-riedels” en verheug me verder op de eerste keer Filadelfia met pianist. Iedere keer weer iets om naar uit te zien.

Groet.

Carina

Donderdag, 27 september

Hoi Carina,

Zalig en Blij, vrolijk ben jij. Je hebt het beleefd dat God je vergeeft; voor nu en altijd ben je vriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiij.

Met deze muziek  naar Psalm 32 werd ik vanmorgen wakker.

Dat is wel heel erg lekker wakker worden hoor!

Het ging best al goed tijdens de koorrepetitie gisterenavond met al de koren tegelijk.  Wat een berg mensen he! Dat Glenda en Cora ook meewerken is top. Zo professioneel, maar ook zo ‘eigen’.  En toen ik ineens die kinderstemmen erbij hoorde werd ik geraakt. Hier staan we dan, allemaal even los van de dagelijkse dingen. Even boven jezelf uitstijgen.

Muziek in ons hoofd, dat blije gevoel in mijn lijf, uitkijkend naar zondagavond, wat mij betreft mag dit muziekfestijn  beginnen.

Zondagavond om half zeven gaan de deuren wijd open. Het licht zal je tegemoet stralen. De kerk wordt opgesierd.

Een kerkzaal vol met mensen die met elkaar mogen zingen van de prachtige woorden van

Psalm 103,

Prijs de Heer, mij ziel,

Prijs, mijn hart, zijn heilige naam.

Prijs de Eeuwige, vergeet niet een van zijn weldaden.

Dit te kunnen zingen is een weldaad,

Nou meis, probeer het een beetje rustig aan te doen tot zondag, laat de strijk maar liggen, laat de boel, de boel.

Maandag gaat het leven weer gewoon verder, gelukkig!

 ‘k zie je zondag,

Anja

Klik hier voor de vorige brieven